O Czasopiśmie | About the Journal | О Журнале
“Kultura i Historia” nr 28/2015
Komunikacja wielomedialna
Dyspozytywy artefaktów polisensorycznych. Dyskursy wielomedialne.*
W dniach 14-15 listopada 2014 odbyła się w Krakowie konferencja naukowa Komunikacja wielomedialna. Dyspozytywy artefaktów polisensorycznych. Dyskursy Wielomedialne, zorganizowana przez Wydział Intermediów Akademii Sztuk Pięknych, im. Jana Matejki w Krakowie oraz Polskie Towarzystwo Estetyczne. Konferencja pomyślana była jako spotkanie, w którym przekaz naukowy mógł uzyskać inną niż tradycyjna formę. Założono, że wielomedialność może posłużyć wzmocnieniu konferencyjnych treści, poprzez np. równoczesne z wystąpieniem prelegenta wyemitowanie filmu, użycie sieci lub przeprowadzenie performansu. Konferencja miała także charakter interdyscyplinarny, gdzie z kolei chodziło o spotkanie teorii z praktyką artystyczną. Wyraziło się w rezygnacji z tradycyjnych podziałów na obrady i eventy artystyczne i przyjęciu, że wystąpienia mogą przyjmować formę artystyczną, sięgając przy okazji po nowe formy naukowego wyrazu. Całość nakierowana była na rodzaj ekspresji umożliwiający nasycenie prezentowanego zagadnienia poprzez wielomedialną iterację.
Konferencję otworzył Jego Magnificencja Rektor Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie, Prof. Stanisław Tabisz oraz Prezes Polskiego Towarzystwa, Prof. Dr hab. Krystyna Wilkoszewska. Wysłuchaliśmy dwóch inauguracyjnych wystąpień: Prof. Dr hab. Tadeusza Miczki z Zakładu Komunikacji Kulturowej Instytutu Nauk o Kulturze Uniwersytetu Śląskiego, który wygłosił referat zatytułowany Źródła i perspektywy infoaktywizmu. O pluralizacji procesów komunikowania w technocodzienności i w sztuce współczesnej oraz Prof. Dr hab. Krystyny Wilkoszewskiej, z Zakładu Estetyki Instytutu Filozofii Uniwersytetu Jagiellońskiego, która wystąpiła z wykładem Potrzeba nowych form komunikacji. W dalszej części konferencji wysłuchaliśmy kilkunastu referatów, w tym część z nich, tak jak w przypadku dwóch prelegentów, tj. dr Romana Dziadkiewicza, Aula jako ansamble oraz Prof. Krzysztofa Szwajgiera, wymuszona. John Cage, 4’33”, były performansami. Zwłaszcza w pamięć mogło zapaść to ostatnie wystąpienie, ponieważ artysta-prelegent osobiście, na żywo wykonał utwór 4’33 Johna Cage’a, równocześnie z wystąpieniem teoretycznym, które pod postacią dokumentacji filmowej zostało wyemitowane na jednym z ekranów. Z kolei performans Dr Dziadkiewicza to ekspresja formy i improwizowanego tekstu z towarzyszeniem gitary, na której grał Jakub Nowara. Niektórzy prelegenci wykorzystali film do prezentacji, tak jak miało to miejsce w przypadku Prof. Artura Tajbera, którego referatu zatytułowanego TIMEMIT. O emisji czasu, metamorfozy pojmowania czasu w momencie przyspieszania, wysłuchaliśmy oglądając prelegenta przed jego biurkiem w otoczeniu dzieł sztuki, pamiątek i obiektów technologii – we „własnym miejscu”, do którego w ten sposób, zdalnie zostaliśmy zaproszeni. Wysłuchaliśmy także symultanicznego wystąpienia dwóch prelegentów: Prof. Antoniego Porczaka i Dr Mariusza Fronta, [auto]dyspozytyw, wygłaszających wspólnie referat i obsługujących symultanicznie laptopy. Z kolei pod postacią awatara, z referatem Nie pisz, nie mów, nie spotykaj się…zaloguj się! wystąpił Sidey Myoo. Wystąpienie miało hybrydowy charakter, gdyż toczyło się zarówno w auli fizycznej, jak i w auli Academia Electronica-Instytut Filozofii UJ w Second Life. Część referatów było całkiem usieciowionych, a prelegenci omawiali treści przeklikując linki.
Wielomedialna konferencja miała także wielomedialną oprawę. Obrady odbywały się w nowopowstałej auli Akademii Sztuk Pięknych, im. Jana Matejki w Krakowie, której częściowo ściany i sufit zostały „wyłożone” wyświetlaczami, na których pokazywane były różne treści, kontekstowo związane z danym wystąpieniem. Odbiorcy mogli zobaczyć na nich prezentacje, dokumentacje, miejsca w sieci lub postać prelegenta. Wszystko było dokumentowane, przy czym dokumentacja, będąc głownie filmową, zawierała także zdygitalizowane teksty, prezentacje lub materiały z sieci. Wtedy narodził się pomysł, by wydać w takiej wileomedialnej wersji publikację pokonferencyjną.
Konferencja miała wejść w dyskurs z paradygmatycznym sposobem prezentacji akademickich treści. W czasach interaktywnych multimediów, medium ludzkiego głosu lub tekst, może być niewystraczające w stosunku do wielomedialnego przekazu, który współcześnie staje się bardziej wyrazisty, przez to lepiej zrozumiały. Linearny i monomedialny przekaz może być traktowany jako częściowy, w którym brakuje, np. dźwięku lub filmu, a czasami nawet gry. Wspólnym medium, gromadzącym w sobie inne media jest sieć i bez niej prezentowane treści traktowane są jako oderwane od źródła wielomedialnej całości.
Podczas konferencji odbyło się XIII Walne Zgromadzenie Polskiego Towarzystwa Estetycznego, które zapoczątkowało czwartą kadencję. Podczas zebrania wybrano władze PTE. Prezesem została Prof. dr hab. Krystyna Wilkoszewska.
Sidey Myoo
*Recenzja ukazała się w „Estetyka. Biuletyn”, nr 1 (1), Kraków 2104, czasopismo wydawane przez Polskie Towarzystwo Estetyczne: http://www.iphils.uj.edu.pl/pte/Estetyka.Biuletyn_1%281%29_2014.pdf